Pamięci Powstańców Warszawy

Co jeszcze w sprawie Powstania Warszawskiego?Jak podaje prof. dr hab. Zbigniew Antoszewski - karygodną nieodpowiedzialnością rządu emigracyjnego było stwarzanie wobec kierownictwa AK w kraju wrażenia, że jego działanie odbywać się będzie w porozumieniu i za aprobatą aliantów zachodnich oraz że może ono liczyć na ich pomoc. W rzeczywistości o powstaniu Churchill dowiedział się 2 sierpnia, a Roosevelt dzień później. Nie przekazano ani Anglikom, ani Amerykanom, że powstaniewywołano bez "porozumienia z Armią Czerwoną, która; jak się wydawało, za kilka dni miała zdobyć Warszawę.Przygotowano powstanie w pełnej tajemnicy przed Armią Czerwoną i nacierającymi u jej boku Polakami z armii Berlinga. Decyzja została podjęta, w pośpiechu, gdyż - zdaniem dowództwa AK - istniała obawa, że może nie zdążyć z powstaniem przed wkroczeniem do Warszawy żołnierzy radzieckich. Nie sprawy operacyjno-wojskowe przecież, jak podkreśla większość (nie)poważnych historyków, lecz stricte polityczne spowodowały przyspieszenie decyzji o rozpoczęciu działań zbrojnych. Pośpiech spowodował, że Churchill dopiero w drugim dniu powstania został oficjalnie poinformowany przez prezydenta Raczkiewicza. Nadowód warto zacytować treść przekazanej informacji:„Szanowny Panie Premierze, Warszawa od dwóch dni walczy. Niezbędnym warunkiem uratowania miasta jest zrzucenie dużej ilości sprzętu i amunicji dziś w nocy we wskazanych punktach (...). Należy się obawiać, że bez Pańskiej decyzji dającej tej operacji najwyższe pierwszeństwo, na noc dzisiejszą (3/4 sierpnia) może ona w ogóle się nie odbyć. Jeśliby tak się stało, naród mój tego by nie zrozumiał, że w najbardziej krytycznym momencie pozostał bez pomocy ze strony swego brytyjskiego sojusznika. - Apeluję do Pańskiej przyjaźni do Polski i do Pana głębokiego zrozumienia solidarności żołnierskiej"++++++++++++Alianci zachodni nie zamierzali jednak niczego czynić na froncie wschodnim bez uzgodnienia ze stroną radziecką. Dlatego też, podejmując decyzję o pierwszych zrzutach broni na Warszawę, premier Chuchill uznał za stosowne 4 "sierpnia powiadomić Stalina, że wchodzi na teren jego operacji wojskowej: „Na usilną prośbę polskiej armii podziemnejzrzucamy, w zależności od pogody około 60 ton sprzętu i amunicji na południowo-zachodnią dzielnicę Warszawy, gdzie, jak mówią, wybuchło powstanie przeciwko Niemcom i Polacy prowadzą zażarte walki (...). Może to stanowić pomoc dla waszych operacji".Zwrócimy uwagę na użyte w depeszy określenie „Jak mówią", które wyraźnie daje dozrozumienia, że z decyzją o powstaniu Brytyjczycy nie mają nic wspólnego, a dowiedzieli się o nim od Polaków.A teraz kilka uwag o podkreślanym powszechnie entuzjastycznym poparciu powstania przez mieszkańców Warszawy. Jest to tylko częściowa "prawda i dotyczy pierwszych10, 15 dni walki. Warszawiacy spodziewali się pomocy aliantów, nie wiedząc, że ani w Londynie, ani w Moskwie nic nie załatwiono. Liczyli na szybkie zwycięstwo, czuli powiew wolności. Stąd ten podniosły nastrój, wielka solidarność z organizatorami powstania i chęć pomocy.Wspólne przebywanie powstańców z ludnością cywilną w schronach i piwnicach, w atmosferze ciągłego bombardowania i śmierci, wytwarzało wiele nieporozumień i wrogości. Żołnierze nierzadko zmuszali cywilów do prac przy budowie i naprawianiu barykad, gaszeniu pożarów i kopaniu rowów pod ogniem nieprzyjaciela. Ludność cywilna, widząc beznadziejność kontynuacji powstania, coraz częściej myślała nie o walce, nie o wykonywaniu często absurdalnych poleceń dowódców AK, tylko o ratowaniu życia własnych rodzin. Dochodziło do wielu buntów, a często nawet próbowano sforsować barykady i oddać się w ręce Niemców, aby uratować życie własnych dzieci. Tak było naStarym Mieście, gdzie AK-owcy strzelali do... uciekających cywilów.Kpiną z warszawiaków wydają się wielokrotnie wypowiadane podczas obchodów kolejnychrocznic wybuchu powstania słowa prezydenta Lecha Kaczyńskiego, że udział w nimbył najpiękniejszą chwilą w ich życiu, chwilą prawdziwej wolności. Dziesiątki tysięcy spalonych żywcem, potopionych w kanałach, przywalonych gruzami cywilów na pewno nie pragnęło takiej „wolności". Oni w tych momentach przeklinali Bora-Komorowskiego i innychsprawców ich tragedii w przeddzień wyzwolenia Warszawy, gdy po kilku dniach powstania było jasne, że Warszawa staje się ich grobem.Wielu polskich historyków przytacza „ku pokrzepieniu serc" nieprawdziwe dane o stratachniemieckich poniesionych podczas powstania (10 tyś. zabitych, 9 tyś. rannych i 7 tyś. zaginionych). Ujawnione ostatnio dokumenty niemieckie mówią, że straty jednostek podległych von dem Bachowi-Zalewskiemu wyniosły 1570 zabitych i 9 tysięcy rannych. Żołnierze niemieccy tylko w niewielkiej liczbie brali udział w tłumieniu powstania. Niemcy wykorzystali do walki z powstańcami podległe im oddziały składające się z przedstawicieli narodów podbitych: z Rosjan, Ukraińców, Łotyszów, radzieckich Azjatów, przestępców Dirwilangera i własne jednostki policyjne. Nieprzypadkowo nie dowodził nimi żaden dowódca wojsk frontowych, a generał policji von dem Bach-Zalewski. Jednostki frontowe, stojące u bram Warszawy, w walkach z powstańcami nie uczestniczyły, gdyż Niemcy nie widzieli takiej potrzeby. Oni wcale nie spieszyli się z pokonaniem powstańców.W sumie zginęło po stronie polskiej około 20 tysięcy powstańców i żołnierzy armii Berlinga i niemal 200 tysięcy ludności cywilnej wobec mniej niż 2 tysięcy ze strony przeciwnika.Stąd wniosek, że na jednego zabitego Niemca przypadało około 100 Polaków. W każdej armii świata taki rezultat byłby powodem skierowania dowódców pod sąd polowy, a u nas awansowano kilku z nich na generałów, ich imieniem nazywa się ulice, szkoły, drużyny harcerskie, a nawet buduje się im pomniki.