Definicje medyczne mówią, że autyzm to „całościowe zaburzenie rozwoju, rozpoczynające się wcześnie w rozwoju dziecka, przejawiające się jakościowymi zaburzeniami komunikacji, interakcji społecznych, zachowań, zainteresowań”. Ale co to dokładnie oznacza?
Autyzm może objawiać się w różny sposób, w zależności od stopnia głębokości i natężenia objawów. Dzieci dotknięte tym zaburzeniem często przejawiają specyficzne trudności wychowawcze które przeszkadzają im w codziennym funkcjonowaniu zarówno w zaciszu domowym jaki w środowisku szkolnym, przedszkolnym, czego skutkiem jest wykluczanie ich z życia społecznego czy rodzinnego.
Dziecko ze spektrum autyzmu to dziecko:
- które unika kontaktu z innymi, woli samotność, nie umie dzielić się z innymi swoim zachwytem czy zainteresowaniami, nie potrafi spontanicznie nawiązać kontaktu z drugą osobą, sprawia wrażenie, jakby przedmioty były dla niego ważniejsze niż ludzie,
- to dziecko które często jest niemówiące, komunikuje się za pomocą okrzyków, pisków, pomruków, lub dziecko mówiące w sposób odbierany przez nas jako dziwny, wypowiadające słowa bez znaczenia, powtarzające każde słowo bądź zdanie które słyszy,
- z którym trudno nam nawiązać kontakt wzrokowy,
- które nie zawsze reaguje na swoje imię i słowa, często sprawia wrażenie jakby było „głuche”,
- z ubogą mimiką i ekspresją twarzy, mające problem z odczytaniem naszych emocji, naszych gestów,
- które czasem zachowuje się w sposób dziwny i niepokojący: np. kręci się w kółko, kiwa się, wprawia w ruch obrotowy przedmioty, biega na palcach trzepocząc rękami,
- które ma trudności z rozumieniem reguł społecznych, przez co potrafi zachować się nieodpowiednio do sytuacji i miejsca, w którym się znajduje,
- którego zmysły inaczej odbierają świat, pojawia się nadwrażliwość na dźwięki, światło, smak i zapach , nadwrażliwość na dotyk,
- które ma swoje przyzwyczajenia, rytuały, szczególnie przywiązanie do jednej rzeczy lub zabawki,
- u którego każda zmiana może wywołać paniczny lęk, niepokój, a wówczas reakcja jest tylko jedna - płacz, często agresja, krzyk, złość,
- które przejawia zaburzenia zachowania - bywa agresywne wobec innych a także wobec samego siebie.
"Ja myślę i czuję tak samo jak inne dzieci. I chciałbym się tak samo zachowywać. Ale nie umiem. Ciągle robię dziwne rzeczy i wszyscy myślą, że jestem głupkiem. Ale mnie naprawdę ubrania bolą, dlatego krzyczę,(...) I światło mnie boli, i hałas. Dlatego chodzę w kominiarce. Wtedy mi się nic nie stanie bo jestem schowany. Ale rodzice chyba tego nie lubią (...) Ale ja muszę. Wtedy się tak nie boję wszystkiego. I muszę się zawijać w koc i włazić pod materac. Lubię być taki ściśnięty, wtedy się uspokajam. Ale nie lubię, jak ktoś mnie dotyka. Nawet mama. To niemiłe. Wrzeszczę zawsze jak mnie boli albo jak się boję. A bolą mnie różne hałasy. Na przykład, jak dzwoni telefon, to mi się wydaje, że on mi dzwoni w głowie. I boję się spuszczania wody. I deszczu się boję. Jak on pada, to jakby ktoś strzelał."
Napisz komentarz
Komentarze